003-Âl-i İmran Sûresi 191-192-193-194

Câfer-i Sâdık Hazretleri bir gün:

–Üzücü ve tehlikeli bir işle karşılaşan kişi, beş defa ihlâsla «Rabbenâ!» derse, Allah onu korktuğundan emin kılar ve arzusuna nâil eyler.” buyurmuştu.

Kendisine:

–Bu nasıl olur?” diye sorulunca:

–İsterseniz Âl-i İmrân Sûresi'nin 191-194. âyet-i kerîmelerini okuyunuz!” cevâbını verdi.

الَّذِينَ يَذْكُرُونَ اللَّهَ قِيَامًا وَقُعُودًا وَعَلَى جُنُوبِهِمْ وَيَتَفَكَّرُونَ فِي خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ رَبَّنَا مَا خَلَقْتَ هَذَا بَاطِلًا سُبْحَانَكَ فَقِنَا عَذَابَ النَّارِ ﴿١٩١﴾ رَبَّنَا إِنَّكَ مَن تُدْخِلِ النَّارَ فَقَدْ أَخْزَيْتَهُ وَمَا لِلظَّالِمِينَ مِنْ أَنصَارٍ ﴿١٩٢﴾ رَّبَّنَا إِنَّنَا سَمِعْنَا مُنَادِيًا يُنَادِي لِلْإِيمَانِ أَنْ آمِنُواْ بِرَبِّكُمْ فَآمَنَّا رَبَّنَا فَاغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَكَفِّرْ عَنَّا سَيِّئَاتِنَا وَتَوَفَّنَا مَعَ الأبْرَارِ ﴿١٩٣﴾ رَبَّنَا وَآتِنَا مَا وَعَدتَّنَا عَلَى رُسُلِكَ وَلاَ تُخْزِنَا يَوْمَ الْقِيَامَةِ إِنَّكَ لاَ تُخْلِفُ الْمِيعَادَ ﴿١٩٤﴾

Rabbenâ mâ halakte hâzâ bâtılâ(bâtılan), subhâneke fekınâ azâben nâr. (191)Rabbenâ inneke men tudhılin nâre fe kad ahzeyteh(ahzeytehu), ve mâ liz zâlimîne min ensâr. (192)Rabbenâ innenâ semi’nâ munâdiyen yunâdî lil îmâni en âminû bi rabbikum fe âmennâ, rabbenâ fağfir lenâ zunûbenâ ve keffir annâ seyyiâtinâ ve teveffenâ meal ebrâr. (193)Rabbenâ ve âtinâ mâ vaadtenâ alâ rusulike ve lâ tuhzinâ yevmel kıyâmeh(kıyâmeti), inneke lâ tuhliful mîâd.(194)

Onlar ki Allah‟ı gâh ayakta divan durarak, gâh oturarak, gâh yanları üzere zikreder, göklerin ve yerin yaratılışı hakkında düşünürler ve derler ki: “Ey büyük Rabbimiz! Sen bunları gayesiz, boşuna yaratmadın. Seni bu gibi noksanlardan tenzih ederiz. Sen bizi o ateş azabından koru!”(191)“Ey Ulu Rabbimiz! Sen kimi ateşe koyarsan, muhakkak onu rüsvay edersin. Zalimlerin hiç bir yardımcısı yoktur.”(192)“Ya Rabbena! Biz, imana çağıran ve “Rabbinize inanın” diye tevhide dâvet eden bir zatı duyduk ve icabet ettik. Artık Sen bizi affet, kusurlarımızı bağışla ve iyilerle birlikte bizim canımızı al.”(193)“Ya Rabbena! Resullerin vasıtasıyla bize vaad ettiğin mükâfatları bize lütfet, bizi kıyamet günü rüsvay ve perişan eyleme. Sen asla sözünden dönmezsin”(194)(Âl-i İmran, 191, 192, 193, 194)

They remember and mention God (with their tongues and hearts), standing and sitting and lying down on their sides (whether during the Prayer or not), and reflect on the creation of the heavens and the earth. (Having grasped the purpose of their creation and the meaning they contain, they conclude and say): "Our Lord, You have not created this (the universe) without meaning and purpose. All-Glorified You are (in that You are absolutely above doing anything meaningless and purposeless), so save us from (having wrong conceptions of Your acts and acting against Your purpose for creation, and so deserving) the punishment of the Fire!(191) "Our Lord! Whomever You admit into the Fire, indeed You have brought him to disgrace. (Having concealed or rejected God’s signs in the heavens and on the earth and so denied God or fallen into associating partners with Him,) the wrongdoers will have no helpers (against the Fire).(192) "Our Lord! Indeed We have heard a caller calling to faith, saying: ‘Believe in your Lord!’, so we did believe. Our Lord, forgive us, then, our sins, and blot out from us our evil deeds, and take us to You in death in the company of the truly godly and virtuous.(193) "Our Lord! Grant us what You have promised us through Your Messengers. Do not disgrace us on the Day of Resurrection; indeed You never break Your promise."(194)